http://dapmalaysia.org 
 

 Ucapan oleh Loke Siew Fook dalam perbahasan Kajian Separuh Penggal Rancangan Malaysia Kesembilan di Dewan Rakyat pada 3 Julai 2008: 

Teras 2: Meningkatkan keupayaan pengetahuan dan inovasi Negara serta memupuk “Minda Kelas Pertama”

Aset yang paling penting untuk Negara ialah modal insan dan generasi muda kita. Untuk memupuk modal insan yang berminda kelas pertama, acuhan pendidikan tidak boleh sahaja mementingkan fakta dan maklumat tetapi keupayaan untuk menimba pengetahuan, kebebasan berfikir, persekitaran yang membolehkan percambahan minda dan menghormati kepelbagaian dalam masyarakat perlulah dititikberatkan. Dasar pendidikan Negara perlulah mengambil kira unsur-unsur kepelbagaian kaum, budaya dan bahasa dalam masyarakat kita dan kepelbagaian itu sebenarnya merupakan kekuatan Malaysia.

Saya menyambut baik komitmen kerajaan untuk meningkatkan akses kepada pendidikan tertiari daripada 21.9% pada tahun 2007 kepada sasaran 40% bagi kumpulan umur 17-23 pada tahun 2010. Namun, masyarakat berpengetahuan tidak bolehlah diukur dengan angka atau jumlah pelajar universiti semata-mata. Kuantiti di tahap peringkat tertiari yang meningkat perlulah disusuri dengan kualiti yang boleh dibandingkan dengan yang terbaik di dunia. Kualiti pengajaran di kalangan ahli akademik perlulah sentiasa dipertingkatkan dan dibenchmark dengan Standard antarabangsa. Pembelajaran di kalangan siswa-siswi pula tidak boleh hanya tertumpu di dalam kelas tetapi pendedahan yang lebih besar kepada dunia luar, penguasaan bahasa Inggeris, kemahiran dalam “soft skills” dan keterampilan diri untuk memberikan keyakinan diri yang lebih tinggi di kalangan para graduan kita.

Namun, sekiranya negara ingin melihat kewujudan modal insan yang bermentaliti kelas pertama, fikiran mereka tidaklah boleh dikonkong sama sekali. Budaya bertanya soalan dan berbahas secara ilmiah perlulah dipupuk dan digalakkan. Keperihatinan orang muda terhadap perkembangan sosial dan politik negara adalah sesuatu yang perlu disemai kerana ini adalah satu proses yang cukup penting untuk melahirkan sebuah masyarakat yang bukan sahaja berpengetahuan tetapi juga mempunyai kesedaran sivik dan demokrasi yang matang. Justeru itu, kerajaan perlu menyegerakan proses mengkaji semula dan pindaan terhadap Akta Universiti dan Kolej Universiti yang telah menyemai unsur ketakutan di kalangan siswa-siswi dan menyekat mereka daripada berfikir di luar kotak.

Peluang dan akses kepada pendidikan perlulah dijadikan sebagai satu agenda yang dapat melahirkan masyarakat Malaysia yang bersatu-padu. Sebarang ketidakadilan dalam peluang terhadap pendidikan akan membantutkan proses untuk melahirkan sebuah Bangsa Malaysia yang tulen. Setiap tahun, isu biasiswa Jabatan Perkhidmatan Awam telah menimbulkan pelbagai ketidaksenangan hati di kalangan pelajar cemerlang yang gagal mendapat biasiswa tersebut. Walaupun bilangan biasiswa JPA pada tahun ini telah dipertingkatkan dan lebih ramai pelajar bukan Bumiputera yang ditawarkan biasiswa, namun masih ramai lagi pelajar cemerlang yang tidak berjaya. Saya ingin menegaskan bahawa peluang biasiswa JPA yang lebih banyak kepada pelajar bukan Bumiputera tidak akan mengorbankan sama sekali peluang kepada pelajar Bumiputera yang cemerlang sekiranya bilangan biasiswa ini bertambah besar.

Saya ingin menyeru kepada kerajaan supaya mengkaji semula pelaksanaan dan dasar pemberian biasiswa JPA termasuk bagaimana menampung pelajar STPM yang cemerlang supaya tidak ada pelajar cemerlang yang tercicir daripada peluang melanjutkan pelajaran ke universiti unggul di luar negara. Kita tidak boleh membenarkan sama sekali melihat modal insan kita yang terbaik atau “the best and the brightest” seorang demi seorang kehilangan kepada negara lain khasnya Singapura yang banyak menawarkan biasiswa kepada pelajar cemerlang kerana ini akhirnya akan memburukkan lagi masalah “brain drain” di Malaysia.

Teras 3: Menangani Ketidaksamaan Sosioekonomi yang berterusan secara membina dan produktif

Falsafah pembangunan negara perlulah menjurus kepada pertumbuhan ekonomi yang boleh meningkatkan taraf sosio ekonomi semua lapisan masyarakat tanpa mengira kaum, agama, status sosial dan lokasi mereka. Agenda pembasmian kemiskinan perlulah membutakan warna atau “colour blind”. Tanggapan sesetengah pihak bahawa masalah kemiskinan tidak melibatkan masyarakat Cina adalah satu andaian yang simplistik. Walaupun 7 daripada 10 orang paling kaya di Malaysia adalah dari masyarakat Cina, ini tidak bermakna tidak ada orang miskin di kalangan masyarakat Cina Malaysia.

Penjual char okay teow di Pulau Pinang, penjaja tauge ayam di Ipoh, nelayan di Pulau Ketam, petani di Sekinchan, pemandu teksi di Kuala Lumpur dan penjual sayur di Pasar Seremban juga sama-sama menghadapi tekanan kos hidup yang begitu menghimpitkan sama seperti kaum-kaum lain di Malaysia. Kebanyakan rakyat Malaysia yang dibelenggu masalah “Ah Long” adalah peniaga-peniaga kecil dan penjaja-penjaja di kalangan masyarakat Cina kerana kekurangan dokumen sokongan menyulitkan mereka mendapatkan kemudahan kredit daripada bank.

Justeru, saya menyeru kerajaan supaya memperbesarkan lagi dana kemudahan kredit mikro dan akses terhadap kemudahan ini dibuka untuk semua rakyat Malaysia tanpa mengira kaum. Proses permohonan dalam skim kredit mikro perlulah dipermudahkan sehingga benar-benar mencapai kumpulan sasar di peringkat akar umbi.

Kerajaan Barisan Nasional sepatutnya menkaji dan memahami secara mendalam mengapa masyarakat India di Malaysia yang selama ini menjadi satu “blok undi yang begitu solid” kepada BN telah meninggalkan BN pada 8 Mac yang lalu sehingga mencetuskan “tsunami politik Malaysia”. Mengapakah pergerakan HINDRAF berjaya memobilisasikan masyarakat India sehingga menjadi satu pergerakan massa atau “mass movement” yang tidak pernah berlaku dalam sejarah 50 tahun Malaysia? Sekiranya tidak benar bahawa masyarakat India dipinggirkan oleh kerajaan BN, tidak mungkin HINDRAF akan menjadi satu “rallying point” atau “magnet” untuk menyatukan satu pergerakan “MAKKAL SAKTHI” yang begitu besar impaknya.

Mesej yang kuat telah dihantar oleh masyarakat India kepada kepimpinan BN. Terpulanglah kepada kebijaksanaan politik kepimpinan BN samada mahu mengatur strategi dan melaksanakan dasar yang lebih komprehensif untuk meningkatkan taraf sosio ekonomi masyarakat India Malaysia. Peruntukan RM 3 juta dalam Skim Pembangunan Usahawan Muda India di bawah TEKUN Nasional menampakkan ketidakikhlasan di pihak kerajaan BN. Apa yang boleh diubah dengan RM3 juta? Pengubahsuaian pejabat-pejabat untuk Menteri di bangunan Parlimen pun telah memakan belanja RM2.3 juta. Sebagai permulaan, saya mencadangkan peruntukan untuk latihan usahawan muda India ini ditingkatkan sepuluh kali ganda sehingga RM 30 juta.

Teras 4: Meningkatkan tahap dan kemampanan kualiti hidup

Manusia perlu bekerja untuk mendapatkan mata pencarian untuk menampung nafkah hidup keluarga. Mereka menghabiskan 1/3 masa setiap hari untuk bekerja supaya memastikan ada makanan di atas meja untuk ahli keluarga mereka, ada tempat teduh yang boleh dinamakan kediaman dan memastikan keperluan hidup harian dapat dibiayai. Namun, masyarakat kontemporari Malaysia bukan sahaja mengejar keperluan hidup harian tetapi juga mementingkan aspek kualiti hidup. Salah satu kualiti dalam kehidupan ialah mereka tidak perlu membazirkan berjam-jam tiap-tiap hari di atas jalan dan mempunyai “quality time” bersama-sama dengan keluarga untuk mengeratkan percintaan di antara suami isteri dan anak-anak mereka. Sekiranya lebih ramai rakyat Malaysia mempunyai “quality time” dengan pasangan mereka, tidak payahlah Kementerian Pembangunan Keluarga, Wanita dan Masyarakat melaksanakan kempen “Satu Suami, Satu Isteri”.

Kerajaan meminta rakyat mengubah cara hidup dengan mengurangkan penggunaan kereta persendirian dan lebih menggunakan sistem pengangkutan awam. Namun, keadaan sistem pengangkutan awam yang begitu daif di negara kita perlulah diubah dahulu. YB Menteri Perdagangan Dalam Negeri dan Hal Ehwal Pengguna telah mengeluh bahawa untuk beliau menggunakan sistem pengangkutan awam ke pejabatnya, beliau terpaksa bergantung kepada isterinya menghantar beliau dari rumah ke stesen Sentral dengan kereta sendiri, selepas itu menaiki KLIA Express ke stesen Putrajaya, dan akhirnya mengarahkan pemandunya menunggu di stesen untuk menghantar beliau ke pejabat dengan kereta rasmi. Bayangkanlah, menteri kabinet sendiri mengeluh, apatah lagi dengan rakyat biasa yang tidak ada kereta yang terpaksa berhadapan dengan keadaan sebegitu hari demi hari, bulan demi bulan, tahun demi tahun.

Menteri Pengangkutan telah mengumumkan penubuhan Suruhanjaya Pengangkutan Awam untuk mentrasnformasikan sistem pengangkutan awam Malaysia dengan menggantikan peranan yang dibahagikan oleh 10 agensi kerajaan yang berlainan yang terlibat dengan pengangkutan awam yang merupakan antara faktor penyumbang kepada ketidakeffiesienan sistem pengangkutan awam di Malaysia. Namun, saya amat mengharapkan bahawa suruhanjaya ini tidak akan berkesudahan seperti Suruhanjaya Hak Asasi atau SUHAKAM yang boleh diumpamakan sebagai seekor “harimau tanpa gigi”. Saya ingin mencadangkan kepada kerajaan supaya menubuhkan satu Jawatankuasa Pemilih Parlimen tetap atau “Parliamentary Select Commitee” untuk memantau perkembangan dan membincangkan segala pemasalahan yang dihadapi untuk memastikan sistem pengangkutan awam Malaysia benar-benar dapat diubah sehingga menjadi pilihan penggunaan rakyat Malaysia.

Walaupun projek pembinaan landasan kereta api berkembar elektrik Seremban-Gemas akan lebih banyak memanfaatkan kawasan Rembau daripada kawasan Rasah, namun sebagai “government in waiting” di Negeri Sembilan dengan mempunyai 15 kerusi DUN daripada 36 dan satu daripadanya ialah dalam Parlimen Rembau, Pakatan Rakyat Negeri Sembilan mengalu-alukan projek ini. Saya tidak menafikan bahawa penambahbaikan sistem KTM Komuter tentunya akan memberikan manfaat kepada Negeri Sembilan. Justeru itu, saya ingin meminta Menteri Pengangkutan supaya mengarahkan KTM Komuter memperbanyakkan perjalanan Komuter Express di antara Seremban dengan Kuala Lumpur yang hanya mempunyai satu trip sehari pada masa sekarang. Komuter Express yang lebih cepat perjalanannya kerana ia tidak berhenti di stesen-stesen kecil tentunya akan menggalakkan penduduk Seremban yang bekerja di KL mempunyai satu lagi pilihan alternatif.

Namun begitu, sekiranya kita ingin menjadikan sistem keretapi dan bas awam sebagai pilihan utama rakyat Malaysia, salah satu perkara yang perlu ditititberatkan dan dibudayakan ialah ketetapan waktu perkhidmatan. Saya selalu menggunakan perkhidmatan komuter untuk berulang-alik di antara Seremban dan KL tetapi tidak pernah sekali saya melihat komuter sampai ke stesen tetap pada waktu yang diumumkan seperti dalam papas notis elektronik. Begitu juga dengan bas awam dalam bandar. Saya percaya ramai ahli YB di sebelah sana pernah pergi ke Eropah dan menggunakan sistem kereta api mereka. Keefisienan sistem kereta api di Eropah khasnya di German adalah sesuatu yang perlu kita benchmarkkan. Kalau dijadualkan kereta api itu sampai 11.58, minit itulah koc itu akan sampai. Tidak seminit awal, tidak seminit pun lewat. Apakah rintangan yang kita tidak boleh capai sehingga tahap begitu di Malaysia? Tak perlulah Kementerian buat lawatan sambil belajar kerana selalu lawatan tanpa belajar. Saya cadangkan Kementerian lantik seorang konsultan kereta api dari Jerman dan letakkannya di KTM dan bagi dia 6 bulan untuk meningkatkan ketepatan waktu perkhidmatan KTM.


* Loke Siew Foke, MP for Rasah