Ucapan oleh Loke Siew Fook dalam perbahasan Kajian
Separuh Penggal Rancangan Malaysia Kesembilan di Dewan Rakyat pada 3
Julai 2008:
Teras 2: Meningkatkan keupayaan
pengetahuan dan inovasi Negara serta memupuk “Minda Kelas Pertama”
Aset yang paling penting untuk Negara ialah modal insan dan generasi
muda kita. Untuk memupuk modal insan yang berminda kelas pertama, acuhan
pendidikan tidak boleh sahaja mementingkan fakta dan maklumat tetapi
keupayaan untuk menimba pengetahuan, kebebasan berfikir, persekitaran
yang membolehkan percambahan minda dan menghormati kepelbagaian dalam
masyarakat perlulah dititikberatkan. Dasar pendidikan Negara perlulah
mengambil kira unsur-unsur kepelbagaian kaum, budaya dan bahasa dalam
masyarakat kita dan kepelbagaian itu sebenarnya merupakan kekuatan
Malaysia.
Saya menyambut baik komitmen kerajaan untuk meningkatkan akses kepada
pendidikan tertiari daripada 21.9% pada tahun 2007 kepada sasaran 40%
bagi kumpulan umur 17-23 pada tahun 2010. Namun, masyarakat
berpengetahuan tidak bolehlah diukur dengan angka atau jumlah pelajar
universiti semata-mata. Kuantiti di tahap peringkat tertiari yang
meningkat perlulah disusuri dengan kualiti yang boleh dibandingkan
dengan yang terbaik di dunia. Kualiti pengajaran di kalangan ahli
akademik perlulah sentiasa dipertingkatkan dan dibenchmark dengan
Standard antarabangsa. Pembelajaran di kalangan siswa-siswi pula tidak
boleh hanya tertumpu di dalam kelas tetapi pendedahan yang lebih besar
kepada dunia luar, penguasaan bahasa Inggeris, kemahiran dalam “soft
skills” dan keterampilan diri untuk memberikan keyakinan diri yang lebih
tinggi di kalangan para graduan kita.
Namun, sekiranya negara ingin melihat kewujudan modal insan yang
bermentaliti kelas pertama, fikiran mereka tidaklah boleh dikonkong sama
sekali. Budaya bertanya soalan dan berbahas secara ilmiah perlulah
dipupuk dan digalakkan. Keperihatinan orang muda terhadap perkembangan
sosial dan politik negara adalah sesuatu yang perlu disemai kerana ini
adalah satu proses yang cukup penting untuk melahirkan sebuah masyarakat
yang bukan sahaja berpengetahuan tetapi juga mempunyai kesedaran sivik
dan demokrasi yang matang. Justeru itu, kerajaan perlu menyegerakan
proses mengkaji semula dan pindaan terhadap Akta Universiti dan Kolej
Universiti yang telah menyemai unsur ketakutan di kalangan siswa-siswi
dan menyekat mereka daripada berfikir di luar kotak.
Peluang dan akses kepada pendidikan perlulah dijadikan sebagai satu
agenda yang dapat melahirkan masyarakat Malaysia yang bersatu-padu.
Sebarang ketidakadilan dalam peluang terhadap pendidikan akan
membantutkan proses untuk melahirkan sebuah Bangsa Malaysia yang tulen.
Setiap tahun, isu biasiswa Jabatan Perkhidmatan Awam telah menimbulkan
pelbagai ketidaksenangan hati di kalangan pelajar cemerlang yang gagal
mendapat biasiswa tersebut. Walaupun bilangan biasiswa JPA pada tahun
ini telah dipertingkatkan dan lebih ramai pelajar bukan Bumiputera yang
ditawarkan biasiswa, namun masih ramai lagi pelajar cemerlang yang tidak
berjaya. Saya ingin menegaskan bahawa peluang biasiswa JPA yang lebih
banyak kepada pelajar bukan Bumiputera tidak akan mengorbankan sama
sekali peluang kepada pelajar Bumiputera yang cemerlang sekiranya
bilangan biasiswa ini bertambah besar.
Saya ingin menyeru kepada kerajaan supaya mengkaji semula pelaksanaan
dan dasar pemberian biasiswa JPA termasuk bagaimana menampung pelajar
STPM yang cemerlang supaya tidak ada pelajar cemerlang yang tercicir
daripada peluang melanjutkan pelajaran ke universiti unggul di luar
negara. Kita tidak boleh membenarkan sama sekali melihat modal insan
kita yang terbaik atau “the best and the brightest” seorang demi seorang
kehilangan kepada negara lain khasnya Singapura yang banyak menawarkan
biasiswa kepada pelajar cemerlang kerana ini akhirnya akan memburukkan
lagi masalah “brain drain” di Malaysia.
Teras 3: Menangani Ketidaksamaan Sosioekonomi yang berterusan secara
membina dan produktif
Falsafah pembangunan negara perlulah menjurus kepada pertumbuhan ekonomi
yang boleh meningkatkan taraf sosio ekonomi semua lapisan masyarakat
tanpa mengira kaum, agama, status sosial dan lokasi mereka. Agenda
pembasmian kemiskinan perlulah membutakan warna atau “colour blind”.
Tanggapan sesetengah pihak bahawa masalah kemiskinan tidak melibatkan
masyarakat Cina adalah satu andaian yang simplistik. Walaupun 7 daripada
10 orang paling kaya di Malaysia adalah dari masyarakat Cina, ini tidak
bermakna tidak ada orang miskin di kalangan masyarakat Cina Malaysia.
Penjual char okay teow di Pulau Pinang, penjaja tauge ayam di Ipoh,
nelayan di Pulau Ketam, petani di Sekinchan, pemandu teksi di Kuala
Lumpur dan penjual sayur di Pasar Seremban juga sama-sama menghadapi
tekanan kos hidup yang begitu menghimpitkan sama seperti kaum-kaum lain
di Malaysia. Kebanyakan rakyat Malaysia yang dibelenggu masalah “Ah
Long” adalah peniaga-peniaga kecil dan penjaja-penjaja di kalangan
masyarakat Cina kerana kekurangan dokumen sokongan menyulitkan mereka
mendapatkan kemudahan kredit daripada bank.
Justeru, saya menyeru kerajaan supaya memperbesarkan lagi dana kemudahan
kredit mikro dan akses terhadap kemudahan ini dibuka untuk semua rakyat
Malaysia tanpa mengira kaum. Proses permohonan dalam skim kredit mikro
perlulah dipermudahkan sehingga benar-benar mencapai kumpulan sasar di
peringkat akar umbi.
Kerajaan Barisan Nasional sepatutnya menkaji dan memahami secara
mendalam mengapa masyarakat India di Malaysia yang selama ini menjadi
satu “blok undi yang begitu solid” kepada BN telah meninggalkan BN pada
8 Mac yang lalu sehingga mencetuskan “tsunami politik Malaysia”.
Mengapakah pergerakan HINDRAF berjaya memobilisasikan masyarakat India
sehingga menjadi satu pergerakan massa atau “mass movement” yang tidak
pernah berlaku dalam sejarah 50 tahun Malaysia? Sekiranya tidak benar
bahawa masyarakat India dipinggirkan oleh kerajaan BN, tidak mungkin
HINDRAF akan menjadi satu “rallying point” atau “magnet” untuk
menyatukan satu pergerakan “MAKKAL SAKTHI” yang begitu besar impaknya.
Mesej yang kuat telah dihantar oleh masyarakat India kepada kepimpinan
BN. Terpulanglah kepada kebijaksanaan politik kepimpinan BN samada mahu
mengatur strategi dan melaksanakan dasar yang lebih komprehensif untuk
meningkatkan taraf sosio ekonomi masyarakat India Malaysia. Peruntukan
RM 3 juta dalam Skim Pembangunan Usahawan Muda India di bawah TEKUN
Nasional menampakkan ketidakikhlasan di pihak kerajaan BN. Apa yang
boleh diubah dengan RM3 juta? Pengubahsuaian pejabat-pejabat untuk
Menteri di bangunan Parlimen pun telah memakan belanja RM2.3 juta.
Sebagai permulaan, saya mencadangkan peruntukan untuk latihan usahawan
muda India ini ditingkatkan sepuluh kali ganda sehingga RM 30 juta.
Teras 4: Meningkatkan tahap dan kemampanan kualiti hidup
Manusia perlu bekerja untuk mendapatkan mata pencarian untuk menampung
nafkah hidup keluarga. Mereka menghabiskan 1/3 masa setiap hari untuk
bekerja supaya memastikan ada makanan di atas meja untuk ahli keluarga
mereka, ada tempat teduh yang boleh dinamakan kediaman dan memastikan
keperluan hidup harian dapat dibiayai. Namun, masyarakat kontemporari
Malaysia bukan sahaja mengejar keperluan hidup harian tetapi juga
mementingkan aspek kualiti hidup. Salah satu kualiti dalam kehidupan
ialah mereka tidak perlu membazirkan berjam-jam tiap-tiap hari di atas
jalan dan mempunyai “quality time” bersama-sama dengan keluarga untuk
mengeratkan percintaan di antara suami isteri dan anak-anak mereka.
Sekiranya lebih ramai rakyat Malaysia mempunyai “quality time” dengan
pasangan mereka, tidak payahlah Kementerian Pembangunan Keluarga, Wanita
dan Masyarakat melaksanakan kempen “Satu Suami, Satu Isteri”.
Kerajaan meminta rakyat mengubah cara hidup dengan mengurangkan
penggunaan kereta persendirian dan lebih menggunakan sistem pengangkutan
awam. Namun, keadaan sistem pengangkutan awam yang begitu daif di negara
kita perlulah diubah dahulu. YB Menteri Perdagangan Dalam Negeri dan Hal
Ehwal Pengguna telah mengeluh bahawa untuk beliau menggunakan sistem
pengangkutan awam ke pejabatnya, beliau terpaksa bergantung kepada
isterinya menghantar beliau dari rumah ke stesen Sentral dengan kereta
sendiri, selepas itu menaiki KLIA Express ke stesen Putrajaya, dan
akhirnya mengarahkan pemandunya menunggu di stesen untuk menghantar
beliau ke pejabat dengan kereta rasmi. Bayangkanlah, menteri kabinet
sendiri mengeluh, apatah lagi dengan rakyat biasa yang tidak ada kereta
yang terpaksa berhadapan dengan keadaan sebegitu hari demi hari, bulan
demi bulan, tahun demi tahun.
Menteri Pengangkutan telah mengumumkan penubuhan Suruhanjaya
Pengangkutan Awam untuk mentrasnformasikan sistem pengangkutan awam
Malaysia dengan menggantikan peranan yang dibahagikan oleh 10 agensi
kerajaan yang berlainan yang terlibat dengan pengangkutan awam yang
merupakan antara faktor penyumbang kepada ketidakeffiesienan sistem
pengangkutan awam di Malaysia. Namun, saya amat mengharapkan bahawa
suruhanjaya ini tidak akan berkesudahan seperti Suruhanjaya Hak Asasi
atau SUHAKAM yang boleh diumpamakan sebagai seekor “harimau tanpa gigi”.
Saya ingin mencadangkan kepada kerajaan supaya menubuhkan satu
Jawatankuasa Pemilih Parlimen tetap atau “Parliamentary Select Commitee”
untuk memantau perkembangan dan membincangkan segala pemasalahan yang
dihadapi untuk memastikan sistem pengangkutan awam Malaysia benar-benar
dapat diubah sehingga menjadi pilihan penggunaan rakyat Malaysia.
Walaupun projek pembinaan landasan kereta api berkembar elektrik
Seremban-Gemas akan lebih banyak memanfaatkan kawasan Rembau daripada
kawasan Rasah, namun sebagai “government in waiting” di Negeri Sembilan
dengan mempunyai 15 kerusi DUN daripada 36 dan satu daripadanya ialah
dalam Parlimen Rembau, Pakatan Rakyat Negeri Sembilan mengalu-alukan
projek ini. Saya tidak menafikan bahawa penambahbaikan sistem KTM
Komuter tentunya akan memberikan manfaat kepada Negeri Sembilan. Justeru
itu, saya ingin meminta Menteri Pengangkutan supaya mengarahkan KTM
Komuter memperbanyakkan perjalanan Komuter Express di antara Seremban
dengan Kuala Lumpur yang hanya mempunyai satu trip sehari pada masa
sekarang. Komuter Express yang lebih cepat perjalanannya kerana ia tidak
berhenti di stesen-stesen kecil tentunya akan menggalakkan penduduk
Seremban yang bekerja di KL mempunyai satu lagi pilihan alternatif.
Namun begitu, sekiranya kita ingin menjadikan sistem keretapi dan bas
awam sebagai pilihan utama rakyat Malaysia, salah satu perkara yang
perlu ditititberatkan dan dibudayakan ialah ketetapan waktu perkhidmatan.
Saya selalu menggunakan perkhidmatan komuter untuk berulang-alik di
antara Seremban dan KL tetapi tidak pernah sekali saya melihat komuter
sampai ke stesen tetap pada waktu yang diumumkan seperti dalam papas
notis elektronik. Begitu juga dengan bas awam dalam bandar. Saya percaya
ramai ahli YB di sebelah sana pernah pergi ke Eropah dan menggunakan
sistem kereta api mereka. Keefisienan sistem kereta api di Eropah
khasnya di German adalah sesuatu yang perlu kita benchmarkkan. Kalau
dijadualkan kereta api itu sampai 11.58, minit itulah koc itu akan
sampai. Tidak seminit awal, tidak seminit pun lewat. Apakah rintangan
yang kita tidak boleh capai sehingga tahap begitu di Malaysia? Tak
perlulah Kementerian buat lawatan sambil belajar kerana selalu lawatan
tanpa belajar. Saya cadangkan Kementerian lantik seorang konsultan
kereta api dari Jerman dan letakkannya di KTM dan bagi dia 6 bulan untuk
meningkatkan ketepatan waktu perkhidmatan KTM.
*
Loke Siew Foke, MP for Rasah
http://dapmalaysia.org